Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pomimo okoliczności, dziesięcioletnie dziecko we mnie chciało zasypać Vlada pytaniami. Kto jest pochowany w kościele przy twoim zamku? Czy naprawdę przybiłeś gwoździami turbany do głów emisariuszy sułtana, kiedy odmówili ich zdjęcia? Kiedy zostałeś wampirem – przed czy po tym, jak niby piłeś krew rannych na polu walki, posilając się przy ciałach tych, których nabiłeś na pal? - Wieśniak podobnego do mnie wzrostu. Tak. Po tym, i to było czerwone wino. Ja pierdolę, pomyślałam, nim zamknęłam przed nim swój umysł. Jeszcze jeden. - Imponujące. - Vlad przeniósł spojrzenie ze mnie na Bonesa. – Zastanawia mnie tylko, gdzie nabyła takich umiejętności budowania barier psychicznych? Czyżbyś coś ukrywał, młody człowieku? - Nie przychodź do mojego domu, by traktować mnie jak dziecko, stary nietoperzu. Jesteś tu gościem, więc się tak zachowuj. - Vlad… - W głosie Mencheresa zabrzmiała nuta reprymendy. 112 Bardziej interesujące było to, że Vlad odpowiedział na to ugodowym machnięciem. - Tak, racja. Obiecałem dla większego dobra odrzucić dzielące nas uprzedzenia i dlatego tutaj jestem. Wiesz, że cię nie lubię, Bones, taj jak ty nie lubisz mnie. W gruncie rzeczy, gdyby Patra spiskowała przeciw tobie nie wchodząc przy tym w drogę Mencheresowi, to z nią mógłbym teraz siedzieć. Bones wzruszył ramionami. - A gdyby nie Mencheres, ty i ja już dawno temu byśmy sobie potańczyli. Jednak ma on dla ciebie wiele szacunku. Zaufam więc jego osądowi, że nie jesteś bezużytecznym sukinsynem, za jakiego cię miałem. Zamrugałam. I mów tu o niełatwym rozejmie.

Pomimo okoliczności, dziesięcioletnie dziecko we mnie chciało zasypać Vlada pytaniami. Kto jest pochowany w kościele przy twoim zamku? Czy n...

Gdy wszystko jest złotym kłamstwem; powiedz mi Że mnie widzisz Że mnie potrzebujesz Jesteś drogą do mojego prawdziwego ja Do mojego prawdziwego ja Wewnątrz mojej duszy żyje wojna Ty jesteś moją wojną W twojej łasce jest wszystko, o co walczę Powiedz moje imię Zabierz mnie do miejsca, gdzie powinienem być Pożegnałaś się, więc jak to możliwe, że wciąż jesteś tutaj ze mną Przesuwasz się przeze mnie Mówisz do mnie Twoja twarz jest jedyną, którą widzę Chcę tylko wrócić do domu, do ciebie Więc powiedz mi, że mnie kochasz Muszę od ciebie usłyszeć Że mi wybaczysz Gdy wszystko jest złotym kłamstwem; powiedz mi Że mnie widzisz Że mnie potrzebujeszJesteś drogą do mojego prawdziwego ja Do mojego prawdziwego ja Do mojego prawdziwego ja Powiedz, że nadal mnie kochasz Wybacz mi Przesuwaj się przeze mnie Mów do mnie Zabierz mnie do miejsca, gdzie powinienem być Do mojego prawdziwego ja Do mojego prawdziwego ja Jesteś drogą do mojego prawdziwego ja Proszę, wróć do mnie Zane gra kilka ostatnich cudownych nut na swojej gitarze, przysuwając się bliżej, tak że stoi niemal tuż pode mną. Z dystansu jestem świadoma dzikich oklasków. Nie zdawałam sobie sprawy… byłam tak bardzo skupiona na nim, że nie zauważyłam stojących tam tłumów ludzi, namiętnie oglądających ten bardzo prywatny moment. Nie obchodzi mnie to. Widzę tylko Zane’a. Widzę go, nie gwiazdę rocka – marzenie każdej dziewczyny. Widzę faceta, który śmiał się ze mną, kłócił się ze mną, trzymał mnie za rękę i mnie kochał. Jest tutaj, patrząc na mnie, jakbym tylko ja liczyła się na całym świecie. Muszę do niego iść. Przerzucam jedną nogę przez balustradę. Lauren szybko łapie mnie za ramię, żeby mnie zatrzymać. Śmiejąc się Zane unosi rękę w znaku stop. - Ja przyjdę do ciebie – woła.

Gdy wszystko jest złotym kłamstwem; powiedz mi Że mnie widzisz Że mnie potrzebujesz Jesteś drogą do mojego prawdziwego ja Do mojego prawdziw...

Mogłabyś to zrobić, powiedziałam sobie. Don zaopiekuje się twoją matką, jednostka doskonale sobie poradzi z dwoma wampirami i ghulem jako dowódcami, Denise ma Randy’ego… Nie jest tak, jak kiedyś, kiedy odeszłaś od Bonesa i ludzie byli od siebie zależni. Możesz pójść do niego. Jesteś gotowa. - Jesteś gotowa, Catherine? – drażnił mnie Vlad, ponownie używając mojego pełnego imienia, gdy wyłapał tę myśl z mojego umysłu. - Pieprz się, Dracula - rzuciłam. – Nic dziwnego, że Bones cię nie lubił. Mnie również wkurzasz. - Nie lubiliśmy się, lecz darzyliśmy się szacunkiem. Czy Bones chciałby, żebyś to zrobiła? Czy on by zrobił to samo, gdybyś to ty zginęła? Nie.

Mogłabyś to zrobić, powiedziałam sobie. Don zaopiekuje się twoją matką, jednostka doskonale sobie poradzi z dwoma wampirami i ghulem jako do...

Teraz porozmawiajmy o „niej”. Jak ona wygląda? 170 centymetrów? Blond włosy, niebieskie oczy? Tatuaż delfina? Alaina Sky. Ugh. Przez minutę Zane i Joanna patrzą na siebie jak rewolwerowcy w samo południe. Po czym oboje wybuchają śmiechem. - W porządku. – Wciąż chichocząc, Zane lekko wzrusza ramionami. – Tak naprawdę, Joanno, ma ona około 162 centymetrów, brązowe oczy, długie złocistobrązowe włosy. Nie ma tatuażu, ale gdyby miała, to pewnie byłby to króliczek. Czerwienię się, moje serce nagle łomocze głośno. On naprawdę o mnie mówi! Jestem pewna w dziewięćdziesięciu procentach. - Króliczek, Violet? Poważnie? - Cii! - Wow – mówi Joanna. – To jest bardzo… specyficzne. Opisujesz twoją idealną kobietę czy dziewczynę? Zane uśmiecha się. – Obie. - Aww! – mówią jednocześnie Kim i publiczność. Joanna pochyla się, opierając brodę na dłoniach. – Powiedz nam więcej. - Uch… - Będąc w trudnym położeniu, śmieje się cicho, patrząc na swoje dłonie leżące na kolanach. – Prawda jest taka, że… bardzo z nią schrzaniłem. Nie sądzę, że kiedykolwiek mi wybaczy. Więc… sam nie wiem.Publiczność znowu wydaje odgłos „aww!”. - O nie – mówi ze współczuciem Joanna. – Co zrobiłeś? Zane jedynie potrząsa głową z małym uśmiechem tańczącym na jego pięknych ustach. Gdy ona dalej wpatruje się w niego przenikliwie, tylko się śmieje. – Co? To wszystko… co mam. - Aiden, nie możesz nas tak zostawić! On nie odzywa się, nadal uśmiechając się. Te jego boleśnie niebieskie oczy odwzajemniają jej spojrzenie, odmawiając powiedzenia czegoś jeszcze.

Teraz porozmawiajmy o „niej”. Jak ona wygląda? 170 centymetrów? Blond włosy, niebieskie oczy? Tatuaż delfina? Alaina Sky. Ugh. Przez minutę ...

- Danny Valentine? – spytał. Hmm, właściwie to zarządał. - A kto pyta? – odpaliłam automatycznie. Srebrzysty pistolet nie wyglądał na atrapę. Raczej na staroświeckie magnum 9 milimetrów. - Chcę mówić z Dannym Valentinem – powiedział wyraźnie demon – albo cię zabiję. - Wejdź – odparłam. – I odłóż to. Czy twoja matka nigdy nie uczyła cię, że to w złym tonie celować z broni do kobiety? - Kto wie, co może bronić drzwi Nekromanty – odciął się demon. – Gdzie jest Danny Valentine? Westchnęłam w duchu. - Zejdź z mojego ganku – powiedziałam. – To ja jestem Danny Valentine a ty jesteś naprawdę niegrzeczny. Jeśli masz zamiar spróbować mnie zabić, to zaczynaj. Jeśli chcesz mnie zatrudnić, to wybrałeś niezbyt dobry sposób.

- Danny Valentine? – spytał. Hmm, właściwie to zarządał. - A kto pyta? – odpaliłam automatycznie. Srebrzysty pistolet nie wyglądał na atrapę...

Wampiry? Błe. Są martwe. I to powinno wystarczyć. Podróże w czasie? Wolę podstawowe wygody od nieokrzesanego szkockiego górala o manierach jaskiniowca. Wilkołaki? Ludzie, to przecież głupota. Jaka kobieta chciałaby się spotykać z mężczyzną, którym rządzi jego wewnętrzny pies? A zresztą wszyscy mężczyźni tacy są, nawet bez genu lykanotropii.

Wampiry? Błe. Są martwe. I to powinno wystarczyć. Podróże w czasie? Wolę podstawowe wygody od nieokrzesanego szkockiego górala o manierach j...

Wbiegłam na górę i zabrałam noże w mniej niż dwadzieścia sekund. Potem, niosąc swój miecz, podeszłam do okna w swojej sypialni. Kasztanowiec, który je zacieniał, miał całkiem wygodną gałąź, na którą mogłam wskoczyć. Otworzyłam okno i zdążyłam wystawić nogi za parapet, gdy poczułam na karku dłoń Jafa. - Wybierasz się gdzieś? – szepnął mi prosto do ucha. Miał mocne palce, zbyt ciepłe jak na człowieka. No nie, tylko nie to.

Wbiegłam na górę i zabrałam noże w mniej niż dwadzieścia sekund. Potem, niosąc swój miecz, podeszłam do okna w swojej sypialni. Kasztanowiec...

- W porządku – poddałam się w końcu, gdy czekaliśmy na zmianę świateł. – Przepraszam. Zadowolony? - Za dużo gadasz – powiedział. - Pieprz się – rzuciłam odruchowo.

- W porządku – poddałam się w końcu, gdy czekaliśmy na zmianę świateł. – Przepraszam. Zadowolony? - Za dużo gadasz – powiedział. - Pieprz si...

- Dziewczyno, masz przesrane. - Myślisz, że tego nie wiem? Mów co wiesz, Abracadabra, mam dziś jeszcze coś do zrobienia.

- Dziewczyno, masz przesrane. - Myślisz, że tego nie wiem? Mów co wiesz, Abracadabra, mam dziś jeszcze coś do zrobienia.